Sprookjes en legendes van de Vaucluse
De gevarieerde en atypische landschappen van de Vaucluse hebben heel wat dichters, romanschrijvers en kunstenaars uit alle tijden geïnspireerd. Het is dan ook niet verwonderlijk dat ze aan de oorsprong liggen van legendes en sprookjes, het ene nog mooier dan het andere …
De legende van de cicade
Engelen, die neerdalen uit de hemelen, komen op een snikhete zomerdag aan in de Provence.
Verbaasd dat ze geen levende ziel bespeuren op de verlaten velden, zetten ze hun weg voort tot bij de pastoor van het dorp … die volop bezig is met zijn middagdutje! Ze maken hem wakker om meer uitleg te vragen. De pastoor legt hen uit dat het zo warm is dat het onmogelijk is om te werken in het midden van de dag, en de bewoners er dus voor kiezen om te rusten tijdens de hete uren. De engelen gaan terug naar het paradijs om God hiervan de hoogte te brengen.
Die vindt de oplossing: een diertje naar de aarde sturen dat zo’n sterk geluid voortbrengt dat het de mensen belet om te slapen en hen aan het werk zet. Zo is de cicade geboren!
Wist u dit?
Na het uitkomen van de eieren graven de larven van de cicade zich in onder de grond en verblijven er meerdere jaren (17 jaar voor de soort Magicicada septendecim!), alvorens ze het levenslicht zien en hun enige zomer doorbrengen.
Lavandula, de lavendelfee
En ook
Een andere versie van de legende luidt dat de fee Lavandula niet op haar tekening huilde, maar rechtstreeks op de Provençaalse grond, waardoor de lavendelvelden zijn ontstaan.
Er was eens een mooie fee met blauwe ogen en blond haar, die Lavandula heette
Ze was op zoek naar een plek om zich te vestigen na een lange reis waarbij ze lichtvoetig had rondgetrokken van de Luberon tot het Lure-gebergte, via de Ventoux.
Ze bladerde door haar schetsboek waarin ze de bezochte plaatsen getekend had.
Ze stopte bij de pagina van de Haute Provence, met dorre, wilde landschappen, die er triest uitzagen. Zo triest dat Lavandula begon te snikken en er paarse tranen op haar schetsboek rolden.
Ze wilde de tranen die haar tekening bevlekten, drogen en veegde er met haar hand over. Tevergeefs. Het intense violet verspreidde zich over heel het blad.
Om deze fout te herstellen, tekende Lavandula een groot hemelsblauw vlak boven dit nieuwe landschap, om het paars dat overal was uitgelopen, te doen vergeten. De lavendelvelden waren geboren en sindsdien laten ze de Provence stralen!
De Pré Fantasti: de gebroeders alchemisten
Sur la route qui mène du village de Caromb au lac du Paty se dressent les ruines dOp de weg die naar het dorp Caromb leidt, aan het meer Le Paty, liggen de ruïnes van een gebouw, de Pré Fantasti. Nadat u de legende ervan gelezen hebt, zult u er nooit nog op dezelfde manier naar kijken!
In de zeventiende eeuw werden Francesco en Antonio Barberini, ex-kardinalen, neven van paus Urbanus VIII, verbannen van het pontificaal hof door paus Innocentius X, die hen beschuldigde dat ze zich goederen toegeëigend hadden, en ermee dreigde deze in beslag te nemen als ze niet zouden terugkeren in de schoot van de Kerk. Met de steun van Mazarin en het Franse parlement ontsnapten de broers aan het vonnis.
Francesco en Antonio werden gerehabiliteerd en vestigden zich in Caromb, in een Manoir met de bijnaam “La calotte rouge” (de rode kalot), waar ze 9 jaar woonden (alvorens terug te keren naar Rome). Ze onderhielden geen relaties met de buurtbewoners maar ontvingen er wel geleerden.
Meer was er niet nodig om de geschiedenis te veranderden in een legende!
Volgens de plaatselijke overlevering werd hun ballingschap opgelegd na alchemie-experimenten aan het pontificale hof. Experimenten die uiteraard in alle hevigheid werden voortgezet in Caromb, in wat de Pré Fantasti zou worden!
Hier, verscholen voor ongewenste blikken, ontwikkelden ze een levenselixir dat hun ondergang zou veroorzaken, aangezien Antonio Francesco ervan beschuldigde het grootste deel van de winst voor zich te houden. Tijdens een funeste ruzie gooide de opgehitste Francesco een flesje zwavelzuur in het gezicht van Antonio, die uren kermend rond de Manoir liep, waar men vandaag nog altijd zijn etherisch geklaag kan horen. Verteerd door schuld om wat hij gedaan had, verloor de overlevende broer zijn zinnen en stierf hij in de Manoir.
Het verloren mysterie
De geschiedenis stopt daar niet! Er hangt een aureool van mysterie rond deze plek, die het schouwtoneel was van de moord op de Félibrige Marius Jouve, in het begin van de twintigste eeuw. Terwijl hij van Barroux naar de kapper ging in Caromb, had de dichter een noodlottige ontmoeting en stierf hij door een kogel. Als dat deze plaats niet nog mysterieuzer maakt!
De draken: de Coulobre (draak) van Fontaine-de-Vaucluse
Weetjes
In de vijftiende eeuw treft men de Coulobre aan al worstelend met Petrarca. Deze laatste zou, vergezeld van Laura, aangevallen zijn door deze draak, die hij geveld zou hebben met één zwaardslag. Op het ogenblik dat ze stierf, zou de Coulobre haar walgelijke adem op Laura hebben geblazen, die later zou overlijden aan de pest.
Men zou van dit schepsel kunnen zeggen dat het de nicht was van de Drac, die zich ophield in de wateren van de Rhône, in Mondragon.
Haar domein was de Sorgue, met het kristalheldere water van Fontaine-de-Vaucluse, in de zesde eeuw.
De Coulobre, een gevleugeld creatuur, half salamander, half draak, leefde in de grot aan de bron van de rivier, verlaten door haar drakenechtgenoot na de geboorte van hun kind, een zwarte salamander met gouden vlekken. Ze probeerde wel een nieuwe partner te vinden, maar doordat ze zo lelijk was, stootte ze alle mogelijke kandidaten af.
Ze bleef dus als kluizenaar achter, alleen met haar kind, verteerd door haat, en vertoonde zich enkel ’s avonds om te eten, de bevolking te terroriseren, en ze aarzelde daarbij niet om elk levend wezen op haar pad te doden.
De bange inwoners deden een beroep op Saint Véran (die bisschop werd van Cavaillon), om het weerzinwekkende beest te verjagen.
Hij bespiedde de Coulobre gedurende enkele dagen, en verwondde haar ernstig met een gewoon kruisteken.
De draak vloog weg uit Fontaine-de-Vaucluse, naar de Alpen, waar ze stief in een dorpje dat we vandaag kennen als Saint-Véran, als eerbetoon aan de heilige man.
De draken: de Drac van Mondragon
Het dorp Mondragon, dat is de drakenberg, met bovenop het kasteel van Dragonnet!
De Drac, een gevleugeld amfibiemonster, had het gezicht en de schouders van een jongeman op het lichaam van een reptiel (volgens de beschrijving van Frédéric Mistral). Hij leefde in de Rhône. Hij kwam regelmatig buiten om zich te voeden met inwoners, met name met jonge maagden, en terroriseerde de bevolking door losgeld te eisen.
De heer van het dorp, Guilhem, werd de onophoudelijke aanvallen van het monster beu, en lanceerde een wanhopige oproep.
Wie er in zou slagen het beest te doden, zou als beloning mogen trouwen met zijn dochter Guillemette, en de heerschappij over het dorp krijgen.
Op een dag arriveerde een dappere ridder, Arnaud, om de uitdaging aan te gaan.
Na een episch gevecht slaagde Arnaud erin het beest te vellen. Hij trouwde met Guillemette en werd de nieuwe heer van het dorp, dat herdoopt werd tot Mondragon!
Dit is zeker een omweg waard
In het dorp wordt deze legende herdacht met een fresco van 80 m², van Valérie Micheaux, een kunstenares uit de Vaucluse.
Dame Sermonde van Roussillon: tragische liefdes
Weetjes
Het is in Roussillon dat Fernandel zijn laatste film ”Heureux qui comme Ulysse” draaide
Waar men erachter komt dat de rode kleur van de okerkliffen van Roussillon een tragisch ontstaan heeft gekend …
Sermonde, een mooie jonge vrouw, was gehuwd met Raimond, de heer van Roussillon. Helaas, voor haar toekomstige ongeluk, was ze ontrouw met een jonge troubadour van het hof. Raimond, die deze belediging ontdekte, werd gek van jaloezie en liet de jonge minnaar om het leven brengen.
Om zijn woede volledig te koelen, liet hij het hart van de jongeman door zijn kok klaarmaken, en als gerecht opdienen aan zijn vrouw, die het heel lekker vond.
Wellicht om zich helemaal te wreken, biechtte Raimond de vreselijke waarheid op aan Sermonde, die gek werd van verdriet en zich van de kliffen stortte, die voor eeuwig de kleur kregen van haar bloed.