De dochter van Madame Angot

Dit is het Directoire, een korte politieke rustperiode na de Franse Revolutie en de Terreur van Robespierre. Maar door één gebeurtenis zouden de inwoners van de Parijse wijk Halles wel eens spijt kunnen krijgen van de kanonschoten: Clairette, de dochter van de geduchte Madame Angot, gaat trouwen! Mogen we hopen dat de jongedame zich zal gedragen als een respectabele verloofde?

Of zijn we eerder bang dat ze haar sterke karakter van haar moeder heeft geërfd - de beroemde visvrouw die de idealen van 1789 op de barricaden bracht?

De jeugd, uitbundig, oneerbiedig, idealistisch en vastberaden, is altijd een symbool geweest van politieke en sociale vernieuwing. Dit briljante portret van een tijdperk getekend door onzekerheid, geschreven op een moment dat een andere donkere bladzijde in de Franse geschiedenis werd omgeslagen - die van het Tweede Keizerrijk en de Parijse Commune - is geen uitzondering op de regel en vergroot zonder concessies hun dromen van vrijheid en hun afwijzing van conventies. Is dit de reden waarom regisseur Richard Brunel ervoor heeft gekozen om het stuk mee te nemen op een reis door de tijd, door deze slimme productie te hullen in de kleuren van de lente van 1968?

La Fille de Madame Angot van componist Charles Lecocq, een waardige erfgenaam van Jacques Offenbach, is een virtuoze partituur vol vrolijkheid en ondeugendheid. Via een galerij van pittoreske personages schetst hij een levendig portret van de arbeidersklasse in Parijs, dat een stralend decor vormt voor de avonturen van zijn ondeugende heldin. Dit is veel meer dan louter vermaak, het is een ode aan hoop en vernieuwing.

Minder tonen